น้องศรศักดิ์ (sornsak@dbzmail.com) อายุ 15 ปี ได้ส่งเรื่องราวอันเป็นเหตุจูงใจ ที่ทำให้มาวิ่งออกกำลังกาย และน้องก็ทำเวลา ได้ดีในการวิ่ง 10 กิโลเมตร ผมว่าเป็นจูงใจที่แปลกน่าสนใจเลยลงในเพื่อนๆ ได้อ่าน ซึ่งอาจจะทำให้หลายคนเกิดกำลังใจ ที่จะลุกขึ้นมาวิ่ง อย่างน้อง ศรศักดิ์บ้าง
ผมจะเล่าประวัติที่ทำให้อยากวิ่ง
ตอนนั้นผมอยู่ ม.2 ห้อง king มีแต่พวกเด็กเรียน ความจริงผมก็ไม่ใช่เด็กเรียนอะไรนักหรอก พอถึงชั่วโมงพละซึ่งเป็นชั่วโมง ที่ผมดีใจมาก เพราะรู้สึกว่าตัวเองสามารถทำได้ดี กว่าเรื่องเรียนที่ไม่ค่อยดีนัก
และวันหนึ่งครูให้สอบวิ่งรอบสนามที่โรงเรียนซึ่งผมก็วิ่งได้ดี แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะผมยังเซ็งเรื่องเรียนที่ทำคะแนน น้อยมาก ต่างกับเพื่อนๆ ในห้อง แต่มีเพื่อนผมคนหนึ่งชื่อ อาร์ม เป็นคนที่เรียนเก่งมาก บางครั้งผมเรียนไม่เข้าใจเขาก็จะช่วยสอนผมเสมอ แต่หัวผมมันไม่ดีเอง รับไม่ค่อยได้ อาร์ม ก็บอกว่า " ถึงนายจะเรียนไม่เก่งแต่นายก็วิ่งเร็ว " ผมจึงเกิดประกายความคิดว่า อาร์ม ถึงจะเรียนเก่ง แต่ก็วิ่งช้ากว่าผม คนแต่ละคนในโลกเก่งไม่เหมือนกัน มันต้องรอเวลาหรือโอกาสที่เขาได้รับ แต่ว่าในเมื่อผมมีพรสวรรค์ไม่สิ มีความชอบวิ่ง อยู่แล้วทำไมไม่เอามันมาใช้ละ แต่ตอนนั้นผมก็ได้แต่คิด....
พอผมขึ้นมา ม.3 ผมก็มาอยู่ห้องปกติ
(ไม่ใช่ห้อง king)
ผมมีความรู้สึกเป็นกันเองในกลุ่มเพื่อนมากกว่าตอนอยู่ห้อง king
จนมี เพื่อนสนิทหลายคน เพื่อนๆในกลุ่มผมต่างก็สนใจเรื่อง computer มาก
บางครั้งพอสอบเสร็จพวกเราก็จะไปเล่นเกม com
ด้วยกันตามร้าน
อินเตอร์เน็ตคาร์เฟ่
วันหนึ่งในห้องมีเพื่อนมาบอกผมว่า
ชั่วโมงพละจะมีการสอบวิ่งรอบสนาม 5 รอบ
ตอนนั้นห้องผมสอบเป็นห้องสุดท้าย
เพราะเรียนช้ากว่าห้องอื่นเพื่อนๆ
ห้องอื่นเขาบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า
โครตเหนื่อย ผมก็เฉยๆ
ก่อนหน้าที่จะสอบวิ่ง
หนึ่งสัปดาห์ ผมก็ลองฝึก
วิ่งจาก ร.ร.ไป
ศูนย์การค้าสยาม แต่ตอนนั้นก็วิ่งไปเดินไป
ฝึกอย่างนี้ 2 วัน และวิ่งขึ้นบันได 5 ชั้น
3 รอบ (ตอนนั้นยังไม่จริงจังสักเท่าไร)
พอถึงวันแข่ง
ผมแข่งเป็นกลุ่มสุดท้าย มีประมาณ 8-9
ในกลุ่มของผมก็มีนักบอล 4 คน
แต่ละคนอึดมากครับ
พอวิ่งรอบแรกๆ ผมก็ตามหลัง
พวกนักบอล
วิ่งตามฝีเท้านักบอล
พยายามไม่ให้ห่างมาก พอรอบที่
3 เพื่อนคนอื่นๆ
ก็หลุดไปไกลเพราะแรงหมด
ส่วนผมก็ตามบี้นักบอล
4 คน
แทบตายและเมื่อถึงรอบสุดท้ายผมดีใจมาก แต่พออีก 200
กว่าเมตร จะถึงเส้นชัย
ผมไม่เชื่อสายตาตัวเองเลย
พวกนักบอลแต่ละคน ต่างออมแรงไว้ใช้ตอนนี้ พวกเขาวิ่งเร็วมาก
ขนาดผมวิ่งตามจังหวะเท้าของเขา
ผมยังเหนื่อยมาก และแล้วผมก็ได้ที่ 5
ผมเหนื่อยแทบขาดใจ พอหันมาดูเพื่อนคนอื่นเขาก็เดินกันแล้ว
และในใจผมก็คิดว่า"เราทำดีที่สุดแล้ว
เราทำดีที่สุดแล้ว "