จ๊อกกลิ้ง

            สำหรับหญิงวัยเกือบเกษียณ (อย่างฉัน ) ไม่มีคำใดในพจนานุกรมที่จะน่าเกลียด และน่ากลัว ยิ่งไปกว่าคำว่า "อ้วน" และ "แก่"

            ในเมื่อราชการได้กรุณาเลื่อนตำแหน่งให้ฉันมาอยู่ในตำแหน่งลอย ๆ ซึ่งทางพลเรือนเขาเรียกว่า " เจ้าหน้าที่ (อะไรสักอย่าง) อาวุโส " หรือไม่ก็ " ผู้ตรวจประจำกระทรวง " อะไรทำนองนี้ และทางทหารก็คือตำแหน่ง " ประจำ " หรือผู้ทรงคุณวุฒินั่นเอง

            ทั้งนี้ก็เพื่อหลีกทางให้คนรุ่นต่อไปได้แสดงฝีไม้ลายมือบ้าง คนที่มากด้วยประสบการณ์ เหล่านี้ ท่านก็เห็นว่าเหนื่อยมามากแล้ว จึงให้มานั่งพักผ่อน ทำงาน (สำคัญ) เล็ก ๆ น้อย ๆ เช่น เป็นตัวแทนของหน่วยงานไปในพิธีทอดกฐิน หรือไปเป็นไม้ประดับในงาน พิธีแจกประกาศนียบัตร ฯลฯ เป็นต้น

            นั่นเป็นเรื่องของราชการงานเมือง ส่วนทางด้านส่วนตัวเล่า คนวัยนี้ส่วนใหญ่ลูกเต้าก็จะโตหมดแล้วอาจมีครอบครัว ไปแล้ว ด้วยซ้ำ จนทำให้พวกเรากลายเป็นปู่ ย่า ตา ยาย ไปกันหมด ภารกิจที่จะต้องดูแลครอบครัวจึงน้อยลงไปด้วย

            สิ่งเหล่านี้จึงทำให้พวกเราต้องเผชิญกับคำ 2 คำที่ว่าข้างต้น โดยไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ คือในเมื่อไม่ค่อยมีการงานจะทำ ก็ได้แต่นั่ง ๆ นอน ๆ แฉะแบะอยู่กับบ้าน ดูหนัง HBO พร้อมแทะของขบเคี้ยวให้เวลาหมดไปวัน ๆ น้ำหนักจึงเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว และเนื่องจากไม่ค่อยได้ออกจากบ้านหรือไปสมาคมกับชาวบ้านบ่อยเหมือนเดิม ก็ย่อมปล่อยปละละเลยให้มีสีขาวแซม ยิ่งดูแก่หนัก ขึ้นไปอีก

            ฉันมาได้คิดว่าถึงเวลาที่จะต้อง " จัดการ " กับตัวเองใหม่เสียแล้ว เมื่อประสบกับเหตุการณ์สยองขวัญ (สำหรับตัวเอง ) 2 ครั้ง ครั้งแรก ก็คือเมื่อเดินผ่านที่ทำงานเก่า สวนทางกับลูกน้องคนสนิทปรากฎว่าเขามองหน้าฉันแล้วก็เดินผ่านไปเฉย ๆ ทำให้ฉันรีบ หุบยิ้มแทบตาย แล้วตะโกนทักเขาก่อน เขาทำหน้าตกใจ แล้วจึงรีบยกมือไหว้ทักทาย ( แอบไปรู้ภายหลังว่าเขา ไปเล่าให้เพื่อน ๆ ฟังว่า " แหม ! เกือบจะเสียแล้วซิ เดินผ่านพี่เขาไม่ได้ไหว้ทัก จำไม่ได้จริง ๆ ทำไมพี่เค้าอ้วนและแก่ลงไปถึงขนาดนั้น " เอ ! ก็พี่ 58 แล้วนี่ (น้ำหนักนะยะไม่ใช่อายุ )

            ส่วนเหตุการณ์ที่สองก็คล้าย ๆ กัน คนรู้จักกันเดินสวนทางมาโดยไม่ได้ทักทาย พอเดินเลยไปสัก 10 ก้าว เธอหมุนตัวกลับมา กริ๊ดกร๊าดทักทายว่า " อุ๊ยตาย ! ขอโทษค่ะคุณพี่ที่หนูไม่ได้ทัก คุณพี่ไปทำสีผมมาใหม่เสียจนหนูจำไม่ได้ " เข้าใจพูดดีนะ เขาเรียกว่า " หงอก " จ้ะ หนูจ๋า

            ดังนั้น เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันจึงตั้งนาฬิกาปลุกเสียแต่มืด ( 6 โมงเช้า เนี่ย คือเช้าสุดขีดของฉันแล้ว ) รีบล้างหน้าถูฟัน ดื่มน้ำ 1 แก้ว ทาครีมกันหน้าเป็นฝ้า แล้วรีบสวมชุดวิ่งออกไปเดินแกมวิ่งในซอย (จะเป็นเดินเสียมากกว่า ) วิ่งขึ้นวิ่งลงซอย 1 รอบ ก็หอบพอดี เป็นอันเสร็จพิธีเอ็กเซอร์ไซส์ในวันแรก

            ก่อนเริ่มจ๊อกกิ้งนอกบ้าน ฉันได้ลองซ้อมวิ่งเหยาะๆ ในบ้านก่อน หลานชายมองดูสักพักหนึ่งแล้วบอกอย่าง สมเพชว่า " ป้า ป้า ป้าวิ่งน่ะช้ากว่าผมเดินอีก อย่างนี้เขาไม่เรียกว่า จ๊อกกิ้งหรอก ควรจะเรียกว่า จ๊อกกลิ้งจะดีกว่า " เออว่ะ จ๊อกกลิ้ง ก็ จ๊อกกลิ้ง ดีกว่ากลิ้งเฉย ๆ ก็แล้วกัน

            ในวันที่สอง..ฉันรู้สึกเบื่อหน่ายกับทิวทัศน์เดิมของซอย (บ้านทั้งสวย และไม่สวย ที่รกร้างที่ครึ้มไปด้วยต้นไม้ และใบหญ้า กองขยะแบบสกปรกปานกลาง ซากคางคกและงูที่ถูกรถทับแบนแต๊ดแต๋ พวกหมาพันธุ์ ต่าง ๆ ที่รุมเห่ากันขรม และกองมูลสุนัข เป็นระยะ ๆ )

            โปรแกรมการปรับปรุงตัวเองของฉัน แว่วไปเข้าหูมารดาวัย 70 กว่า และลูกสาว วัย 30 เข้า ทั้งสองกริ๊ดกร๊าดแสดงความ ไม่เห็นด้วยอย่างหนักแน่น บอกว่าให้วิ่งไปวิ่งมาในบริเวณบ้านสัก 30 เที่ยวก็ได้ออกแรงพอกัน อีกทั้งในซอยแยกกันนั้น บางตอนมัน เปลี่ยว และอีกฟากคลองมีพวกติดยาอยู่เผลอ ๆ อาจถูกฉุดไปข่มขืน

            แปลกจริง ๆ เชียว อำนาจพระพุทธคุณนี่ยิ่งใหญ่แท้ ๆ ฉันเชื่อแล้วก่อนที่ฉันจะเริ่มจ๊อกกลิ้ง ฉันไม่เคยเดินเข้าไปจนสุดซอย เลยทั้ง ๆ ที่อยู่ที่นี่มาตั้ง 30 กว่าปีแล้ว การได้มาออกกำลังตอนเช้า ซึ่งอากาศยัง (ค่อนข้าง) บริสุทธิ์อยู่นี้ ทำให้ได้เห็นอะไร ๆ ที่เพลินตาเพลินใจดีเหมือนกัน เช่นทุกเช้าจะมีคุณป้าคนหนึ่งมายืนรดน้ำพรวนดินต้นไม้บริเวณนอกรั้วด้วยตนเอง หรือมิฉะนั้นก็ จะคอยชี้นิ้วบงการคนสวนให้ตัดโน่นตัดนี่อย่างคนขยัน

            ลึกเข้าไปในซอย มีทาวส์เฮ้าส์อยู่แผงหนึ่ง บางบ้านเปิดเป็นร้านขายของชำเล็ก ๆ บางบ้านก็รับซักรีด เออไม่เลวแฮะ เวลา Maid ลากลับบ้านจะได้อาศัยบริการบ้าง

            ฉันวิ่งทะลุซอยโน้นมาออกซอยนี้ นอกจากหวิดจะถูกรถเก๋งและรถมอเตอร์ไซด์ซึ่งซิ่งราว ๆ 90 กิโลเมตรต่อชั่วโมงชนเอาแล้ว ยังสวนทางกับรถเข็นขายปาท่องโก๋ ขนมครก ไก่ปิ้ง ฯลฯ ทำให้นึกเสียดายว่าน่าจะติดเงินมาสัก 20 บาท แต่ก็ทำใจแข็งไม่ยอม พกเงินมาได้จนทุกวันนี้ เพราะหนึ่ง กลัวถูกจี้ และสอง ถ้ากินเข้าไปมันก็จะไม่หายอ้วน แล้วจะมามัวทรมารวิ่งหาอะไร

            ในซอยฉันมีนักวิ่งอยู่ประมาณ 3-4 คน ถ้าวิ่งเจอกันก็โบกมือทักทาย หรือไม่ก็ยิ้มก้มหัวให้กันพอเป็นพิธีในจำนวนนี้ ได้กลาย มาเป็นเพื่อน ( ค่อนข้างจะ ) ซี้กันหนึ่งคน เป็นอาจารย์ฝรั่งแต่งงานกับลูกสาวเพื่อนรักของแม่ อยู่ในซอยเดียวกันนี้มา 17 ปีแล้ว

            ฉันจึงรีบวิ่งไปซื้อเสื้อสีเขียวปี๋และเหลืองอ๋อยมาใส่ นี่ก็วิ่งมาได้ 1 อาทิตย์ โดยไม่ได้หยุดเลยแม้แต่วันเดียว เขาว่าถ้าทนวิ่งให้ ครบ 3 อาทิตย์ มันจะกลายเป็นนิสัย ทำให้วิ่งต่อไปได้โดยตลอดรอดฝั่ง

            เอาละ ฉันจะพยายามต่อไปให้ครบ 3 เดือน เพราะผู้เชี่ยวชาญบอกว่า ถ้าจะเอาน้ำหนักลงตั้ง 8 กิโลนี่ คงจะต้องใช้เวลา อย่างน้อย 3 เดือน

            ขอสำคัญ ต้องหานาฬิกาปลุกที่เสียงดังสนั่นไว้สักเรือนหนึ่ง แล้วก็อย่าทำเหมือนอย่างฉันใน 2-3 วันแรกล่ะ เพราะว่าพอนาฬิกา ปลุกดังเกร็ง-ง-ง ฉันก็คว้าหูโทรศัพท์หมับกรอกเสียงงัวเงียไปว่า

" ฮัลโหล "

โดย สหัทยา
จากนิตยสาร พลอยแกมเพชร